شگون نعل اسب

 از بیرون مغازه که لباس های داخل ویترین جلب توجه کرد و ما رو کشوند داخل! اما وارد که شدیم اولین چیزی که به چشمم اومد چیزی بود که برای اولین بار به این شکل دیدم! قبلاً شنیدم برخی جاها استفاده می کنن اما اولین بار بود به عینه دیدم!

نعل اسب به نشانه ی چشم زخم!

روی در اتاق پرو! دردناک تر از اون تصویر یا فاطمه الزهرا(س) که زیر اون چسبانده شده بود! یه چرخی زدیم و نگاه کردیم اما من همش ذهنم پیش نعل بود! آخر سر از خانم پرسیدم میدونید این چیه؟ گفت نعله! گفتم برای چیه؟ گفت میگن شگون داره! بنده خدا مشخص بود چیزی نمیدونه! وقتی براش تعریف کردم، مثل اون یارو که لیلی و مجنون براش تعریف کردن آخرش گفت لیلی مرد بود یا زن! این بانو هم بهش میگم دشمنان امام حسین(ع) این کارو انجام دادن(ماجرا رو تعریف کردم)، گفت حالا این خوبه یا نه؟! خلاصه ازش اجازه گرفتم یه عکس انداختم و بهش گفتم در این مورد یه تجدید نظر کنید...ولی انگار با همون اتاقک پرو داشتم حرف می زدم!

ایشون و خیلی های دیگه اگه با این شکل ماجراها آشنایی ندارن یا اعتقادات چندانی ندارن، حداقل می تونن خرافه پرست نباشند! متأسفانه موارد زیاد هست که هنوز این خرافه رو باور دارند و از اصل ماجرا با خبر نیستن!

ماجرای خرافه ی نعل اسب مربوط به عاشورا ست که در ادامه مطلب می تونید مطالعه کنید.

خرافه شگون داشتن نعل اسب:

در اروپا و آمریکا نعل اسب را به عنوان وسیله ای برای شانس آوردن  استفاده می کنند!  به گفته برخی کارشناسان این موضوع از اسپانیای قدیم (اندلس) وارد اروپا  و بعد وارد آمریکا شده است! و سرزمین اندلس نیز در دوران حکومت مسلمانان  رسم آویختن نعل اسب را به عنوان برکت و خیرداشتن  مورد استفاده قرار می دادند ، به گفته مورخان مردمان اندلس نیز این رسم را از امویان کسب کرده بودند! اکنون رسم  نعل اسب زدن امویان را برای شما بازگو خواهیم کرد.

همۀ ماجرای  نعل اسب از آنجا آغاز می شود که در واقعه عاشورا در برابر فرمانى که ابن زیاد صادر کرده بود، «ابن سعد» مأمور بود پس از شهادت امام حسین علیه‌السلام بدن مبارکش را زیر سمّ اسبان قرار دهد؛ وى که به خاطر تقرّب به ابن زیاد و در خیال خامش براى رسیدن به حکومت رى از هیچ جنایتى خوددارى نمى‏‌کرد، در میان اصحابش فریاد زد: «مَنْ یَنْتَدِبُ لِلْحُسَیْن علیه السلام فَیُوطِیَ الْخَیْلَ صَدْرَهُ وَ ظَهْرَهُ؛ کیست که داوطلبانه بر پیکر حسین اسب بتازد تا سینه و پشت وى را زیر سم اسبان پایمال کند؟!»

شمر که قساوت فوق‏‌العاده‏اى داشت با شنیدن این فرمان، پیشقدم شد و بر بدن پاک زاده زهرا علیها‌السلام اسب تاخت. ده نفر دیگر نیز از وى تعبیت کردند و با کوبیدن نعل تازه بر سمان اسبانشان بر پیکر امام حسین (ع) و یارانش تاختند که عبارت بودند از:

۱. اسحاق بن حُویّة. ۲. هانى بن ثُبیت حضرمى. ۳. واحظ بن ناعم. ۴. اسید بن مالک. ۵. حکیم بن طفیل طائى. ۶. اخنس بن مَرثَد. ۷. عمرو بن صُبیح. ۸. رجاء بن مُنقِذ عبدى. ۹. صالح بن وهب. ۱۰. سالم بن خثیمه.

بعد از این ماجرا این افراد در انتظار دریافت پاداش زیادی به خاطر عملشان بودند که برخلاف انتظارشان ابن زیاد دستور داد به آنان جایزه ناچیزى دادند، و این افراد هم ۴۰ نعل اسب را کنده و با قیمت زیادی به مردم فروختند؛ و به گفته آیت الله جوادی آملی :  به این جهت که این اسب ها «نعوذ بالله » آدم های خارج از دین را لگدکوب کرده اند پس با ارزش می باشند و تبرک جستن به نعل اسب از موهومات بعد از حادثه کربلا شد!

علامه کراجکی نکات تلخ و عبرت آموزی را بیان کرده است : خانواده هایی در شام پس از حادثه کربلا با عناوین تازه ای معرفی شدند. مانند:
بنو السراویل: فرزندان کسی بودند که لباس امام حسین را برداشته بودند.
بنو السرج: فرزندان آنانی بودند که بر پیکر امام اسب تاختند و پس از جنگ نعل اسب ها را به مردم به قیمت بالایی فروختند و مردم نعل ها بر سر در خانه خود آویختند و به آن افتخار کردند
۱. علامه کراجکی در صفحه ی ۴۵ کتاب "التعجب"